- ՀՐԱՄԱՆԱՌՈՒ
- (ի, աց.) NBH 2-0132 Chronological Sequence: Early classical, 6c ա. χρηματισμένος, ἑπιταττόμενος oraculum, vel mandatum accipiens, consulens. Որ առնու զհրաման, կամ զպատգամ. *Ես որ հանդիսապատիւս եմ հրամանառուացն, եւ ընդ իշխանութեամբ եմ. Ոսկ. մ. ՟Բ. 1: *Ապողոն հրամանատուութիւն առնէր հրամանառուացն. Նոննոս.:
հայերեն բառարան (Armenian dictionary). 2013.
