ԵՐԴՆՈՒՄ

(դուայ, դուի՛ր, դուեալ.) NBH 1-0674 Chronological Sequence: Unknown date, Early classical, 6c ն.չ. ὁμόω, ὁμνύω, ὅμνυμι juro Տալ զանունն աստուծոյ եւ աստուածայնոց ի հաստատութիւն բանին. երդուիլ, երդուըննալ, երդում ընել. ... *Երդուի՛ր ինձ յաստուած՝ չմեղանչել ինձ: Յանձն իմ երգուայ, ասէ տէր: Երդուարո՛ւք ինձ ի տէր աստուած: Երդնուցուն յանուն տեառն զօրութեանց: Երդուաւ տէր ի սրբութիւնս իւր: Երդումն՝ զոր երդուաւ, եւ այլն: *Յո՞ արդեօք երդնու աստուած, եթէ ոչ յինքն. եւ ասի երդնուլ՝ վասն մերոյ տկարութեանս. Փիլ. լին.: *Գովեսցին ամենեքեան՝ որ երդնուն նովաւ: Գովիչք իմ ինեւ երդնուին. Սղ. ՟Կ՟Բ. 12: ՟Ճ՟Ա. 9: *Դորին փրկութեանդ երդուեալ». այսինքն ի կեանս դորա. Ճ. ՟Ա.: *Եթէ ոչ սովորիցի ոք ստէպ երդնուլ, եւ ոչ սուտ երբէք երդնու. Եզնիկ.: *Երդուեալ ի դիս, կամ աստուածովքն. ՃՃ.: նոյն է եւ լոկ ասելն. *Աստուածովքն. աստուծով»: *Թագաւորութիւն լութանի, երդնլով յարամազդ եւ եթէ այլ ոմն երբէք իշխանութիւն լուծեալ է, ո՛չ ի ձեռն այլոյ ուրուք, այլ ի ձեռն ինքեանց նոցունց. Պղատ. օրին. ՟Գ: