ՄԻԱՊԵՏԵՄ

(եցի.) NBH 2-0271 Chronological Sequence: 6c, 8c, 10c չ.ն.կր. նաեւ իբր ձ. μοναρχέω solus impero, dominor, rego. կր. ab uno regor, dirigor. Միապետ լինել. տիրել առանձինն որպէս ինքնակալ, կամ ընդ ձեռամբ ունել եւ ուղղել. *Միապետել ʼի վերայ ամենայն սկայիցն: Միապետել հայոց՝ խոսրովայ: Մեզ միապետել. Խոր. ՟Ա. 9: ՟Գ. 49: Յհ. կթ.: *Արմենակայ միապետեալ զմերազնեայսս: Զթագաւորութիւն իւր միապետեալ՝ կացուցանէ չորս զօրավարս. Յհ. կթ.: Արծր. ՟Ա. 7: *Յաղագս միապետութեան (աստուծոյ), որով միապետեալ լինի աշխարհս. Փիլ. ՟ժ. բան.: *Իբրեւ միապետեցաւ թագաւորութիւն պարսիցʼʼ. այսինքն ընդ միով թագաւորաւ անկաւ. Արծր. ՟Ա. 5: *Ուստի նախարարութիւնք սորա միապետեցանʼʼ. այսինքն առանձինն առանձինն իշխանութիւնք եղեն. Յհ. կթ.: