- ԴԱՏԱՊԱՐՏ
- (ի,) NBH 1-0600 Chronological Sequence: Early classical, 10c, 11c, 12c ա. παρέδικος, κατάκριτος, ὐπεύθυνος obnoxius, condemnatus Պարտաւորեալն ի դատի. պատժապարտ. պարտաւոր. վնասապարտ. յանցաւոր. ... *Զի որ սպանանէ՝ դատապարտ է. Եփր. համաբ.: *Դատապարտն խորշի ցուցանել զոր մեղաւն. Մխ. դտ.: *Դու դատաւոր, եւ նոքա դատապարտք. Մխ. երեմ.: *Ես դատապարտ, եւ ի վերայ ձեր ողորմութիւն եղեւ. Ածազգ. ՟Գ: *Զանպարտսն իբրեւ զդատապարտս վարեալք. Յհ. կթ.: *Դատապա՛րտ լիցի ամենայն աշխարհ՝ աստուծոյ. Հռ. ՟Գ. 19: *Դատապարտք եղեն յանդիմանութեանց. Առակ. ՟Ա. 23: Իսկ Ոսկ. յհ. ՟Ի՟Է. *Այնք՝ որք ոչ հաւատային, դատապարտս զնոսա ասէրʼʼ. յն. դատապարտելիս գոլ: Եւ Յհ. կթ. *Դատապա՛րտ էր դատաստան նորա, եւ անարգագոյն՝ յարգանք նորաʼʼ. այսինքն դատապարտելի, անիրաւ: ԴԱՏԱՊԱՐՏ ԱՌՆԵԼ. Դատապարտել. պարտաւորել. Հռ. ՟ը. 34: Նար. ՟ժա: *Դատապարտ արար յաւիտենական հրոյն. Լմբ. սղ.: գ. ԴԱՏԱՊԱՐՏ. գ. κρίμα crimen Յանցանք արժանի դատապարտութեան. *Յորժամ զայլս դատիցես, եւ դու նմին դատապարտի պատժապարտ իցես. Ոսկ. մ. ՟Գ. 11:
հայերեն բառարան (Armenian dictionary). 2013.
